این روزها شورای شهر تبریز وضعیت قابل‌توجه و جالبی را شاهد است؛ علی‌رغم دستگیری‌های شورای شهر و شهرداری در ابتدای امسال و تضعیف نسبی جناح اکثریت و گمانه‌زنی‌ها برای کنش فعالانه اقلیت در برابر موضع تدافعی اکثریت، کسب ریاست شورا توسط دو تن از اعضای این طیف به سرانجام نرسید و نشان داد که شورای شهر تبریز با وضعیت جالب و بدیعی مواجه شده است.

طرح حرکت به سمت مقدمه‌چینی برای پایین کشیدن شهرام دبیری از سمت ریاست شورا، استراتژی‌ای بود که در ظاهر طیف اقلیت را برای انجام آن متحد و یکپارچه نشان می‌داد، اما اتفاقاتی ناپیدا و ناگفته در این میان رخ داد که این طیف را به انشقاق کشانید.

انشقاق اقلیت به دو طیف اهل “تعامل” و اهل”تقابل” پس از شهریورماه بیش از گذشته آنان را به اصطکاک با همدیگر کشاند و در کنار انتقادات ۶ عضو شورا به نجفی و دبیری، هم‌قطاران سابق به لیست انتقادات این افراد اضافه شد.

پس از شهریورماهجلسه‌ای نبود که این طیف اهل تقابل بر “انشعاب” میان خود صحه نگذاشته و در هر کوی و برزن از تخلفات در شهرداری و هبه‌هایبی‌پایان در شورای شهر سخن نگویند، اما نکته قابل‌توجه در اینجاست که در چند سال گذشته همین طیف موسوم به اهل تقابل منهای محمدحسن اسوتچی پای ثابت رأی موافق به هبه‌های میلیاردی و بخشش‌هایبی‌پایان بودند، اما حال که از دایره ریاست و قدرت بیرون آمدند، ژست اپوزیسیون به خود گرفته‌اند.

نکته قابل‌توجه در اینجاست که در ۶ ماهه اول تعامل سال سومهیچ‌کدام از این اعضای منتقد امروز،  اهل تعامل دیروز بودند و امروز که در نطق‌های آتشین خود از تخلفات متعدد در پروژه‌های عمرانی و حیفومیل‌ها سخن گفته و افشاگری می‌کنند و حرکت رو به جلوی شهرداری  و مردم تبریز در آستانه ۲۰۱۸ را به حاشیه می کشانند، در آن بازه زمانی درباره مباحث فنی و توصیه‌های عمرانی نطق می‌کردند. سوال این است که مدعیان مبارزه با فساد، کدامین طرح و لایحه ساختاری علیه فساد را طرح کرده یا به تصویب رسانده اند؟

شاید اظهارات این روزهای رفیقان دیروز و منتقدان امروز در شورای شهر، همانند رطبی است که خود زمانی آن را با ولع می‌خوردند، اما اینک در عصر پساانشقاق، دیگران از خوردن آن منع می‌کنند.

امیراحمد خطیبی